دیروزمراسم شهادت امام جعفر صادق(ع)در حوزه علمیه مان برگزار شد باتلاوت چند آیه ای از قرآن کریم شروع شد وبعد اجرای نمایش عنوان بصری وبرنامه های دیگر.
جان سوزترین قسمت برنامه جایی بود که امام روتشیع کردندبه همراه روضه ای که داشتند می خوندند به خوبی غربت آقا امام صادق حس می شدهمه فکرها یک جا معطوف شده بود که الآن آقا رو به بقیع می برن واونجا دفن می کنند .
آه بقیع....جایی که رازغربت امامانمان را درخود نهفته داری ، بدن های پاکی را درخود جای دادی که دل شیعیان ودلسوخته گان خاندان نبوت برای زیارتشان می تپد وعشق به ایشان رامایه فخر ومباهات خود قرارداده اند.
غربت بقیع که چه عرض کنم حس غربت زائران بقیع نیز دل وچشم را بارانی می کند.
باید منتظر بود تامهدی فاطمه با ظهور خود غم غربت رااز آن مکان مقدس بزدایدوباید تلاش کرد!اگر نمی توان آن مکان عزیز رااز غربت درآوردمی توان دل راکه حرم الهی است از غربت آن عزیزان زدود وآن را به وجود وگفتار ورفتار ایشان انس والفت داد،می توان دل رامأمنی برای درخشش نور امامت وولایت قرارداد.دل جایی است که نبایدبگزاریم گرد وغبار غربت روی شیشه شفاف آن بنشیند وجلوی تابش نور را بگیرد که اگر این شددیگر نمی توان برای بالا رفتن به آن اعتماد کرد چون راه باشکست نور به بیراهه تبدیل می شود ودر نتیجه انسان به هلاکت می رسد.